“Ik had al geruime tijd last van mijn linkerpols. Ik kon mijn linkerhand bijvoorbeeld niet buigen. De huisarts liet me testen op reuma, maar daar kwam niets uit. Uiteindelijk ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor röntgenfoto’s. In die tijd, zo’n anderhalf jaar geleden, werkte ik heel hard. Ik had niet heel vaak last, zo’n vijf dagen per twee maanden. Dus ik vond de kosten en ook de impact van zo’n operatie niet opwegen tegen de nadelen. Het revalidatietraject duurt best wel lang namelijk, bijna een half jaar. Dat moet je je wel goed realiseren voor je hieraan begint.”
“Ongeveer een half jaar geleden werden mijn klachten erger. Ik kon geen, of heel lastig zware dingen tillen. De pijn begon mijn dagelijkse bezigheden meer in de weg te zitten. Soms kwam mijn pols ook op slot te zitten. Ik liet er opnieuw naar kijken en de arts adviseerde mij om er nu iets aan te doen, zodat ik niet nieuwe schade op zou lopen.”
De arts die ik eerder gesproken had, voerde ook de operatie ook uit. Dat vond ik erg prettig.
“In het ziekenhuis kwam ik op de verpleegafdeling te liggen en kreeg zo’n ziekenhuispak aan. Ik werd naar de operatietafel gebracht waar zo’n vijf a zes mensen aanwezig waren. Dezelfde arts die ik eerder gesproken had, voerde de operatie ook uit. Dat vond ik wel zo prettig. Ik had gekozen voor plaatselijke verdoving. Toen ik nog wat voelde, kreeg ik meteen een prik erbij. Het was vrij duidelijk wat er aan de hand was. De band die mijn twee botten aan de onderarm bij elkaar houdt, was aan een kant afgescheurd. Op een groot scherm kon ik meekijken en de arts legde me tijdens de operatie ook van alles uit.”
“De ingreep duurde ongeveer drie kwartier. Op de uitslaapzaal kon ik rustig bijkomen. Zo’n operatie had toch meer impact dan ik had verwacht. Ik heb binnenkort de echte operatie. Doordat ik de kijkoperatie heb meegemaakt, weet ik een beetje wat ik kan verwachten. Ik ben hierna een half jaar aan het revalideren, maar ik begrijp dat het nu noodzakelijk is om erger te voorkomen.”
