“Ik werk in de zorg met dementerende ouderen. Als ik dan een zwaarder iemand op bed moest verzorgen had ik veel last. Ik werk veel ’s avonds en heb late diensten. Als ik mezelf dan op een hoge stoel hees, had ik erg veel pijn aan mijn pols. Denk maar aan de manier waarop je jezelf op een barkruk hijst. Die beweging kon ik niet meer maken. Toch heb ik nog bijna een half jaar met die pijn doorgelopen. Ik had niet door dat het zo ernstig was. Daarnaast vind ik mijn werk erg leuk en belangrijk. Toen ik op mijn werk zomaar een pan uit mijn hand liet vallen zei een collega: ‘En nu ga je naar de dokter’!”
“Ik kon mijn pols niet meer naar achter buigen. Op een röntgenfoto was niks te zien. Daarna werd een MRI gemaakt, maar daar was nog steeds niets te zien. De klachten bleven. De plastisch chirurg van het Handencentrum ging daarna middels een kijkoperatie op nader onderzoek uit. Uit die kijkoperatie bleek uiteindelijk dat een van de bandjes (een ligament) van de polsbotjes was afgescheurd.”
“De diagnose viel me nogal rauw op mijn dak. Ik dacht zelf aan het carpaletunnelsyndroom of zoiets. Maar er bleek serieus iets mis te zijn. Samen met de arts hebben we besproken wat de behandeling zou zijn. Dat heeft hij me heel duidelijk uitgelegd. De operatie duurde uiteindelijk ongeveer een uur, waarbij uit mijn onderarm een stukje pees is afgeklieft. Deze werd dan aan het loszittende botje geregen, en het stukje pees met een botankertje vastgezet, zodat het weer vast zou groeien en een stevige verbinding zou ontstaan. Er werden twee metalen K-draden geplaatst, dat vond ik eigenlijk het ergst. Want het scheen nogal pijnlijk te zijn die er weer uit te halen. Ik had de fout gemaakt op YouTube te zoeken naar de operatie, dat kan ik iedereen afraden. Dan word je onnodig bang gemaakt, want uiteindelijk viel het allemaal ontzettend mee.”
Het was fijn dat ik de fysiotherapie na de operatie in mijn eigen woonplaats kon krijgen, dan hoefde ik niet helemaal naar Groningen toe
“Het hersteltraject duurde best wel lang. De eerste zes weken had ik overal hulp bij nodig. Zes weken is lang om afhankelijk te zijn. Het hele hersteltraject duurde ongeveer een half jaar. Gelukkig kon ik de fysiotherapie in mijn eigen woonplaats volgen. Daarvoor hoefde ik niet naar Groningen. Ondertussen ben ik bijna negen maanden verder. Ik ben weer helemaal aan het werk en heb er geen last meer van. Ik had niet verwacht dat het zo goed zou herstellen.”
